Dün sabah gittim...

...ve hatta dönüyorum bile. Tek günlük bir iş gezisinden...
Eindhoven'a (daha doğrusu havaalanı ve şehir merkezi dışına) ilk gidişimdi. Burda tanışıp görüştüğüm iki firmanın davetlisi olarak gidip, bir tam günü toplantı yaparak geçirdim. Sabah bile denemeyecek kadar erken bir saatte idi uçağım. Yolculuk sırasında da pek uyuyamadığım gibi, esnememe de bir türlü engel olamıyordum. Neyse... Havaalanında, görüşüceğim ilk firmanın yetkilisini beni bekler buldum. Birkaç dakika sonra toplantıya başlamıştık bile. Binalarına girdiğimde burnuma çarpan nefis kahve kokusu, biraz beni ayıltsa da pek yeterli gelmedi. Halen uyku modunda olduğum için, ilk başlarda galiba oldukça boş bakmış olmalıyım ki, önce onlar kendi firmalarını tanıtmayı tercih ettiler. Sonra sıra bana gelince, o da ne?! Kekeliyorum!! İngilizce kelimeler bir türlü aklıma gelmiyor, gelselerde sıraları doğru olmuyor! Aklımdan geçenleri söze dökmek ve aradığım kelimeleri bulmak saniyeler sürüyor. Her türlü işi e-maille halletmeye alışıp, çok az telefon görüşmesi yaparsam olacağı buydu. Bir fincan kahveden sonra, biraz açıldım da, neyse ki birkaç birşey söyleyebildim.

Sonra imalat yapılan yerleri gezdik sırayla. Düzene ve saat gibi işleyen çalışmalarına hayran kaldım yine. Eindhoven'ı birkaç kilometre geçince, Belçika'daki, diğer görüşeceğim firmaya gittik. Her iki firma da bizi beğenirse ve biz onları beğenirsek anlaşma yapılacak ve birlikte çalışılacak. Yani neyi nasıl söylediğim önemli...

İkinci toplantıda da kelimeler kayboldu!!! Konuşamıyorum! Yok, yok, yok! Karşı tarafın kaşları çatılmaya başladı. Birbirlerine filan bakıyorlar.Ben hala geveliyorum. Su içiyorum sık sık. Yok, olmuyor!
Bir ara müdürlerine telefon geldi. Zil sesi ve bir süre mola vermek işe yaramış olacak ki, nihayet açılabildim. Durumu toparlayıp söylemek istediklerimi, onların da anlayacağı şekilde anlatabildim sonunda.

Sonuç mu? Evet, her iki firma da bizimle çalışmak istiyor. Hem de bana rağmen...

Hollanda'ya her gidişimde (hepsi iş için ve son derece kısa geziler), ülkemde bulamadığım için hayıflandığım iki konuya üzülür dururum. Biri, musluktan bardağımı doldurup, tadını çok lezzetli bulduğum sudan içmek. Görüştüğüm firmalardan biri, çöl ortasında kumlu ve nükleer silahla kirlenmiş dahi olsa, böyle bir sudan, tatlı ve içilebilir su yapacak ekipmanları üretiyor. Demek ki yapılabilir. Belki de vaktinde düşünülseydi, İstanbul'da da musluktan su içilebilirdi. Çok zor hatırlıyorum o zamanları ama eskiden musluktan içerdik galiba.

Diğeri ise, çok yaygın olan, annelerin haftanın belirli günleri çalışmaları. Mesela sadece Pazartesi ve Çarşamba...Ya da Salı, Çarşamba ve Cuma...Hem çalışıp hem de evlerine ve çocuklarına yeterince zaman ayırabiliyorlar. Kazançlarını sormadım şimdiye kadar ama, çok da düşük olacağını sanmıyorum. Belki burda da yarı zamanlı çalışabilen şanslı anneler vardır ama azınlıkta oldukları kesin. Tam bana uygun olabilecek bir durum işte.

Bu arada, bu sabah az kalsın dönüş uçağını kaçırıyordum! Süper hafızam sayesinde, uçak saatini gerçekte olduğundan otuz dakika geçmiş gibi hatırlayınca, hevesle beklediğim alışveriş faslını on dakikada filan yapmak zorunda kaldım. Beş tane parfüm deneyip, sonunda ikisi kırkdokuz euro standından, hiç denemediğim iki tanesini, konserve alır gibi sepete attım. Çocuklar için birkaç oyuncak ve hediye çikolataları alışımı ise hayal meyal hatırlıyorum. Ucuz standdan aldığım ruj ve allık renklerine ise, ancak uçakta bakabildim. Neyse ki, kullanılabilir şeyler almışım.

Bir yerlere geç kalmayı sevmeyen ben, peşimde bir parfüm bulutu bırakarak ve sonuncu olduğumu düşünerek bindim uçağa. Kalkışa birkaç dakika kala gelenler olduğunu görünce, rahatlıklarına hayret ettim doğrusu. Unutmamak için uçakta yazıyorum bunları. Bu arada, akşam yemeğinde ve kahvaltıda, bir de biraz önce çikolata ve kahve keyfi yaparak, diyet listemin tamamen dışına çıktım. Pişman mıyım? Tartıya çıkana kadar hayır.

Eve gidiyorum. Ve onları çok özledim...