Telaş

Bu akşam kızımın yıl sonu gösterisi var. Biraz önce aradım evi. Bir telaş, bir telaş...
Aslında bu onların eğlenmesi gereken bir günken, biz oturacağız, onlar gösteri yapacaklar. Bana farklı olmalıydı gibi geliyor. Yani onlar eğlenmelilerdi, biz değil. Bugün bir arkadaşımla konuşurken, bana bu durumun farklı bir boyutunu gösterdi. Topluluk önünde bulunmaya küçük yaştan alışıyorlar böylece dedi. Doğru. Kendi adıma topluluk önünde konuşma yapmam istense, herhalde düşüp ölü taklidi yaparım hemen. Bizim çocuklarımız daha şimdiden ellerine mikrofon alıp seyircinin gözünün içine baka baka şiir okuyup, folklör hareketlerini rahatlıkla yapabiliyorlar. Büyüdüklerinde bir oda dolusu ciddi iş kişilerine de rahatlıkla sunum yaparlar bu altyapıyla diye düşünüyorum.
Artık anaokulu dönemini kapattıkları için, cüppe ve kep de işin içinde olacak bu akşam. Bunu fazlasıyla abartılmış buluyorum, belki birer Atatürk resmi hediye edilebilirdi veya topluca çekilmiş bir anı resmi olabilirdi...Sanki askere davul zurna ile uğurlamak gibi geliyor bana. Yersiz, gereksiz, neden yapıldığı tam anlaşılmayan bir durum. Görüntü çok güzel de, gerçekten zamanı mı diye sormak gerekiyor.
Bu akşam, bir zamanlar çok zorlandığımız, alıştırana kadar ağlattığımız ve ağladığımız, deneye yanıla pek çok şey öğrendiğimiz anaokulu dönemi, kızım ve bizim için bitiyor. İlkokul ve devamı çok uzun soluklu bir yürüyüş. Bizi neler bekliyor, göreceğiz.