Başka Türlü 23 Nisan

Dün değişik bir 23 Nisan yaşadık. Farklı bir etkinliğe şahit olduk. Ucuz atlattık, ancak çok üzüldük.
Kozyatağı Karfır'a, daha önce satın aldığımız birşeyin iadesi için gittik. Öğleden sonra gidilmemesi gerektiğini ve kalabalığın trajik boyutlarda olacağını biliyorduk ama, yine de gittik. Çekirge bulutu kalabalığının içinde biraz yürümeye çalıştıktan sonra bitkin düşüp, kendimizi starbucks'a attık. İç kısımlarının tenha olmasına hayret ederek, koltuklara gömüldük. Ben çantalar veya kişisel eşyalar konusunda aşırı dikkatliyimdir, hatta hastalık derecesinde kontrol ederim herşeyi. Arabaya biner binmez kapıları kilitlerim mesela. Çantamı gözümün önünde veya hemen uzanabileceğim kuytu bir yerde tutarım hep. Şeytan fısıldadı herhalde, hiç yapmayacağım birşey yapıp, içi oğluşumun eşyalarıyla dolu olduğu için şişkin duran çantamı oturduğum sandalyenin kenarına astım. Bu arada hemen çapraz arka masamıza, yaşları en fazla 15-16 olabilecek iki genç kız oturdu. Burayı tercih edecek tipler değiller ama gelmiş olmaları ilginç diye düşündüm kısacık bir an. Biz çocuklarla ilgilenirken bir anda kızlar ortadan kayboldu. Çantamın yerinde de yeller esiyordu. Kimse birşey görmemişti. Hemen sağa sola bakındık ama, bina çıkışı da çok yakınımızda idi. O kalabalıkta da kaybolmak zor bir iş değil tabii. Hemen güvenlik görevlilerine haber verdik. Üst kattaki danışma bölümüne aldılar bizi. Bu arada da polis çağırdık. Ruhsat ve araba anahtarı da çantada olduğu için, telsizle diğer görevlilere haber verip, bizim arabanın başına da birilerini yolladılar. Ne olur ne olmaz diye.
Danışma kısmı dışarıdan pek görülebilen bir yerde değil. Ben daha önce orada öyle bir ofis olduğunu farketmemiştim. Zabıt tutulurken beklediğimiz süre içinde iki ufak çocuk için kayıp anonsu yapıldı. Neyse ki, sonradan her ikisi de aileleri ile buluşabildiler. Ancak, güvenlik kameralarının bulunduğu odanın kapısında 12 yaşında bir erkek çocuğunun resmi asılıydı. Günlerdir kayıpmış. Resmin altında görüldüğü takdirde ulaşılması istenen telefon numaraları sıralıydı. Hala gülen yüzü gözlerimin önünde. Ailesinin yaşadığı acı dayanılır katlanılır birşey olmasa gerek. Dilerim ki bulunur ve ailesine yuvasına kavuşur.
Bir de 9 tane genç kızın resimlerinin basılı olduğu bir gazete sayfası asılıydı aynı yerde. Hepsi sabıkalıymış. Defalara yakalanıp serbest bırakılmışlar. Eli yüzü düzgün gencecik kızlar hepsi. Tıpkı bize rastgelen kızlar gibi. Temiz giyimli ancak kirletilmiş bakışlı. Ve inanılmayacak kadar cesur, meydan okuyan, korkacak kaybedecek birşeyleri olmayan...
Bir saat kadar sonra, eşimin cep telefonundan bir çantanın bulunduğuna dair mesaj aldık. Ataşehir'de biryerlerde bulunmuş çantam. İçindeki herşey etrafa saçılmış vaziyetteki çantamdan şans eseri eşimin telefonuna ulaşmış bulan kişiler. Eşim ve Karfır güvenlik ekibinden bir kişi, tarif edilen yere gidip çantamı geri getirdiler. Birlikte gittiler, çünkü bazen bu bir tuzak da olabiliyormuş. Çalan kişiler arayıp, çanta için pazarlık edip para kopartmaya çalışıyorlarmış. Kredi kartım ve telefonum dışında herşey yerli yerinde idi. Her ikisini de hemen iptal ettirmiştim zaten. Para ise hiç yoktu.
Bu olaydan en çok etkilenip üzülen kızım oldu. Şimdi biz bu olaydan ne gibi dersler çıkartıyoruz diye konuştuk. Kayıp çocukları görmek ve hırsızlık kavramı ile yakından tanışmak oldukça sarsıcı ancak eğitici oldu onun için. Oğluşum pek etkilenmedi, güvenlik bölümündeki masanı üzerini zevkle dağıtmakla meşguldü.
Başka türlü bir 23 Nisan yaşadık.
O yaşta çocukların farklı bir hayatta, cesaret isteyen gösterilerde rol aldıklarını gördük ve bu konuda kendilerini parlak bir geleceğin beklediğine şahit olduk.
Biz ucuz atlattık. Ancak gençliklerini ve geleceklerini, çaldıkları çantaları darmadağın etmeleri gibi, bilinmeyen bir sokağa fırlatan bu kızlar için üzüldük. Çok üzüldük.