Beyaz Duvarlar

Beyaz duvarların beni neden bu kadar etkilediğini bilmiyorum. Ama ne zaman bir dergide duvarları bembeyaz, pencereleri sonuna kadar açık, belki belli belirsiz bir esintinin elinde hafifçe kımıldayan perdeleri ve illaki bir bahçeye açılan veranda kapısı olan bir ev fotoğrafı görsem, dakikalarca burada kalıp, içinde kimlerin yaşadığını bilmediğim bu mekandan bir türlü ayrılmak istemiyorum. Hele bu duvarlara rengarenk yastıklar, fazla ben burdayım demeyen bir kilim, rahat ve açık renk koltuklar, bir kitaplık eşlik ediyorsa, bir de bahçenin görebildiğim kadarında ayakları beyaz, işlemeli keten örtülü, ferforje bir masanın üzerinde sarı, turuncu ve kırmızı iri çiçeklerin olduğu bir vazo da varsa, mekan benim için daha da çekici olur. Zaman, akşamüstü ya da sabahın henüz sıcak inmemiş saatleridir. Etrafta yalınayak gezinilir, veranda biraz önce yıkanmış, serin, tertemiz, işil ışıldır. Hafif bir müzik de çalabilir ama çok gerekli değildir. İllaki limon kokusu olmalıdır. Akşam ise melisalar parfümleriyle baş döndürmelidir.
Beyaz boyalı duvarlar ferahlık, açıklık, kesintisizlik hissi veriyorlar bana. Bu yüzden etkileniyorum sanırım. Önünde, yanında, üstünde her ne varsa, olduğu gibi ve apaçık ve kendisi gibi görmemizi sağlıyor beyaz duvarlar. Herhangi bir dekorasyon oyununa gelmeden, kusur saklamadan ya da dedorun bir parçası olmadan, en ana satıh oluveriyorlar. Neyse o. Güven veriyor. Türlü oyunlara da izin veriyor. Her renkle kullanım serbest. Üç ana rengin birleşimi olduğundan sebep, her türlü rengi içinde barındırıp, uyum sağlayabiliyor yavru renklere. Anaç da yani. En çok toprak rengi ve tonlarıyla, bir de göyüzünün hertürlü rengiyle yakışıyorlar birbirlerine sanki.
Çocukluğumdan kalma bir histir belki. Çok hoşuma gidiyor işte.