Kaçamak

Bu sabah oğlumla kaçamak yaptık yine.

Ablamızı okula, babamızı da işe yolcu ettikten sonra, birlikte geçirdiğimiz yarım saatimiz var her sabah. Onbir buçuk aylık oğlum, akla gelebilecek her yeri karıştırmak istiyor. Saksıların içleri, çekmeceler, dolaplar, kapalı veya içinde birşeyler olduğu belli olan herşey onun için keşfedilmeyi bekleyen yerler. Tabii bunlara ablasının odasındaki her kutu, sepet ve dolap dahil. Kızım, kardeşiyle hemen hemen herşeyini paylaşıyor, oynamasına karıştırmasına müsaade ediyor. Tabii bazı dokunulmazlar var. Mesela renkli kalemlerinin durduğu sepet ve özel kutusunda renklere göre sıralanmış kuru, sulu, pastel boya seti. Çok haklı. Karıştırılmamalarını, renklerin yerlerinin değiştirilmemesini istiyor.

Ancak bunu oğluma anlatmak bazen zor olabiliyor. Suç ortağı bir anne olarak, yasak kalemleri de bir güzel dağıtmasına izin veriyorum sabahları. Bu durumun pek çok yararı var. Oğlum kalemleri dağıtırken merakını gideriyor, ben de onu rahatlıkla öpüyorum, kokluyorum, sohbet ediyorum. Sağa sola da koşturmamız gerekmiyor tabii. Hatta, iki arada bir derece yaptığım kahvaltımda bitiremediğim çayımı bile içiyorum bazen. Bakalım ne zaman yakalanacağız...

Hiçbir zaman, etraf dağılmasın diye çocukların çekmece karıştırmalarını engelleyen bir anne olamadım. Doğalarında var. Meraklılar. Küçük birer kaşif oldukları zamanları iyi değerlendirmeliler diye düşünüyorum. Kendilerine veya çevreye zarar vermedikleri sürece. Dağınıklık bazen insanın gözünü döndürücü boyutlara ulaşabiliyor, bu bir gerçek. Şöyle, dekorasyon dergilerindeki gibi derli toplu, ortalıkta hiç yaşam belirtisi olmayan evleri arıyor insan bazen.

Muhtelif çap ve ebatta oyuncaklar, boya kalemleri, defter, faaliyet, kıyafet, çanta, yap-boz ve lego parçaları, tanımlanamayan bir dolu parçacık, barbiler, onların kıyafetleri ve ayakkabıları, resimler, makasla kesilmiş gazete dergi parçaları...Anlatması bile yorucu. Toplaması ise insan üstü çaba gerektiriyor bazen.

Ancak emin olduğum birşey var. Bu dağınıklık bağımlılık yapıyor. Evimizi, onlarsız düşünemiyorum. Oğlumun küçücük elleri ile oyuncakları evirip çevirmesini seyretmek, kızımın hayali tiyatro oyunlarını dinlemek ve her dakika yeni şeyler öğrendiklerine şahit olmak hayatımın vazgeçilmez bir parçası artık.

Sadece, bir kaç derleyip toparlayıcı kutuya daha ihtiyacımız var. Hepsi bu...