Farklılar...

Derler ya "beş parmağın beşi bir değil" diye. Çok doğru.

Yavaş yavaş farkediyorum ki, oğlum ve kızım birbirlerinden çok farklılar. Daha yolun çok başında olmamıza, oğlumun ilk yılını yeni dolduracak olmasına rağmen, bazı farklar net görünüyor. Cinsiyetlerinin de mutlaka etkisi vardır. Erkekler daha aktif, kızlar daha narin genellemesi bizde tutuyor mesela. Kızım küçük bir hanımefendidir, giydikleri uyumlu olacak, o kıyafetin altına giden ayakkabı giyilecek, o deftere yazdığı belirli bir kalemi vardır kaybedilmeyecek, örtüsü kalıp gibi ve yatağın her tarafını kaplıyor olacak. Ufak bir bakışımızdan etkilenir, yüz ifadelerini takip eder, kırılgandır, son derece dikkatlidir.

Oğlum da, yaşı gereği tam bir araştırma canavarı. Tehlikeli ve güvenli ayrımı henüz olmadığı için sürekli tetikteyiz. Ancak, dokunmaması gereken herşeye bilerek ve isteyerek hem de istikrarlı bir şekilde, küçük yüzündeki o çapkın gülümsemeyle dokunmaya devam ediyor. Elektrik kabloları mesela. En favori, etrafındakileri çileden çıkartma oyuncağı. Ya da prizler. Çok eğleniyor bize bakıp. Bizse, bu şirin surat karşısında otoritemizin darbe almaması için gülmemeye çalışıp, çoğunlukla başarılı olamıyoruz. Kızımın bu yaşlardaki meraklılığına ilave olarak oğlum bir de korkusuz.

İkisi de kendilerine özgüler. Birbirlerinden farklılar. Karşılaştırma yapmak yapılabilecek en büyük hata. Her ikisinin de gelişimlerini merak ve hayretle izliyoruz. Bloglardan birinde okumuştum ama not etmemişim sahibinin adını. Diyor ki; şaşırmak en sevdiğim duygudur. Biz bunu bol bol yaşıyoruz:)