Bu aralar iki konu hakkında sürekli okuyorum. Biri gdo, diğeri ise kanseri önlemenin yolları..Her iki konuda da "farkındalığım" arttıkça, endişemle beraber harekete geçme isteğim de artıyor.
An itibariyle, 38 yaşına adım attığım şu saatlerde, geriye ve ileriye baktığımda, durduğum yerden memnun olduğumu ve gittiğim yer ne olursa olsun, şu ana kadar yaşadıklarımın ve sahip olduklarımın, bana zaten sonsuz bir doygunluk yaşattığını bir daha hayata gelsem tamamen aynı şekilde yaşamak istediğimi, hissediyorum (Bir tek gelinliğimi ve gelin saçımı değiştirmek isterdim). Bu yüzden, nasıl bir hediye istediğimi soran hayatımdaki en mühim kişilerden birine, sadece gülümseyebildim. Zaten herşeyi olan birine nasıl hediye alınır?..Şu, kendini değil ama reklamını sevdiğim sigorta şirketi sloganı gibi: Evdeki huzur, zenginlik budur..
On gün kadar önce, Göztepe Halis Kurtça Kültür Merkezi'nde, Ali Erdoğan'ın "Küçük Ama Önemli Bir Rol" oyununu izlemeye gittik. Gittiğimiz çocuk oyunlarını saymazsak, sanırım en son 10 yıl önce Yıldız Kenter'in Martı'sına gitmiştik, tiyatro namına. Epey tuhaf hissettik önce..Bir de salon dolu olmayınca, eskisi gibi, sahnedeki oyunculardan özür dilemek geldi içimden. "Kusura bakmayın, ne olur, emek verip hazırlamışsınız, ama diğerlerinin mutlaka önemli mazeretleri vardır da gelememişlerdir" demek istedim. Oyundan hemen önce, kültür merkezinin biraz ilerisindeki şirin mantıcı Hammur'da, acılı mantılarımızı yedik. Ev ve el yapımı, nefis bir mantı idi. Oyun öncesi için tavsiye edilir. 
Hayat hızlı akıyor..Bir bakıyorum ki çocukların boyları, son attığımız çentikleri geçmişler bile, hem de dörder parmak! Bizimse birkaç yıl önceki fotoğraflarımızla şimdiki görüntülerimiz çok farklı. Hızlı akıyor hayat.
Dün akşam bitirdim bu kitabı..İçimden, çocuğu olan herkese okuyun bu kitabı, ne dediğini duyun demek geldi şiddetle. Sanal tuzakların bu kadar yakın, bu kadar iğrenç, bu kadar hayatın içinde olduğunu bilmiyordum. Kitabın anlattığı çirkinlikler yeni çıkmadı ortaya. Hep vardı..İnternetle daha kolay hale geldi sadece. Bunu öğrendim. Rakamlarla dehşete düştüm, uzman görüşlerini okurken ise rakamlar anlamlandı . Tüm bunları bilmeden yaşıyor olmayı ister miydim diye düşünüyorum. Okumayıp bilmeseydim..Dünyanın ne denli çirkin olabileceğini okumasaydım..Daha mutlu mu olurdum? 
Hayat, elimize bir sürü boya kalemi tutuşturup, boş bir kağıdın önüne oturtuveriyor bazen bizi. Ne çizeceğimiz, hangi renklerle boyayacağımız, kağıdın ne kadarını kullanacağımız bize bağlı. Bu aralar çizimlerim karamsar olsa da, bulutların dağıldığı ve güneşin parladığı resimler de çiziyorum ara sıra.
Hem de hiç değil...JPG)
Dün akşam çok şeker bir abla geldi bize. Çocuklar bayıldılar tabii. Nasıl aklı başında, nasıl cıvıl cıvıl. Gelecek yıl okulunda branşını seçecekmiş. Megatronik okumayı düşünüyormuş. Nedir ki o dedim. Robotların içlerindeki çipleri filan yaparmış bu kişiler. Senkronizasyon ve otomasyon gerektiren her alanda çalışabilirlermiş. Ülkemizde fazla yokmuş bu bölümü bitiren. Geleceğini garanti altına almak istiyormuş. Hem de ailesinin kurulu hazır işleyen bir işi olmasına ve okul sonrası iş bulma kaygısı olmamasına rağmen. Hayatta ne olacağı belli mi olur diyor. Bravo tabii. 
Ay'da kitabına bayılıyoruz bu aralar. kitabın sonunda belki bizim de birgün aya gidebileceğimiz yazıyor. Oğlum pek istekli değil bu konuda, ay çok uzakmış ve orda yanlız kalırmış çünkü. Yine de legolarla çeşit çeşit uzay gemileri yapıyor. Şimdilik sadece odadan odaya seyahat ediyor bu uzay gemileri. 
Bir de bu kitabımız revaçta. Yatmadan önce okuyoruz. Dünyadaki en büyük hayvan hangisidir onu tartışıyoruz sonra. İleride hangi konuyu seçerlerse seçsinler, megatronik konulara dalmasalar bile, bu yaşlarda gördükleri renklerin, şekillerin, hikayelerin, seslerin izlerini taşıyacaklardır diye düşünüyorum.
Şeker abla bir de çocuklar için olan Tabu oyununu getirmiş. Ufak çaplı bir paylaşamama krizi dolayısıyla oynayamadık oyunu. Bir süre cezalı kızım bu konuda. Sanırım bir sonraki haftasonu oynayabiliriz. Ben hiç oynamadım. Eğlenceli olacağa benziyor.
Henüz kendisini gidip görmedim Çanakkale'de. Ama geçtiğimiz Cuma, Homeros'tan efsanesini dinledim ve çok benzer beyaz bir maketini görebildim. Troya, tek kelime ile müthişti. Uzun zamandır görmek istiyordum bu topluluğu ancak bir önceki gösterilerine bir türlü fırsat olup da gidememiştim. Okul aile birliğinden birkaç hafta önce gelen yazıyı gördüğümde çok heyecanlandım. Nihayet gidebilecektim. 
Geçen hafta kızım ve arkadaşlarımızla gittiğimiz opera tam bir felaketti. İsmiyle uzaktan yakından alakası olmayan, hatta opera dahi olmayan, Polonyaca soyut bir tiyatro oyunu imiş meğerse. Çok sıkıldık, üst yazılar doğru düzgün okunmadığı ve belirgin bir konu da olmadığı için, hiçbirşey anlayamadık oyundan. Çantam omuzumda tetikte bir vaziyette, ara şimdi olur çıkarız diye sabrederken oyun bitiverdi neyse ki. Adında keçi ve opera olan bir oyuna rastlanırsa gidilmemesi, ya da en azından çocukların götürülmemesi tavsiye olunur. Yine de farklı bir deneyim oldu hepimiz için. Her oyun beğenilecek diye birşey yok. Kızlar en azından bunu tecrübe ettiler. Ay sonuna doğru bir sonraki aktivitemiz ise bir bale gösterisine gitmek olacak. En azından lisanı anlamama gibi bir sıkıntımız olmaz ve umarım bu kez keyifli birakşam geçiririz. 
