...

Okul Aile Birliği'nin düzenlediği 8 Mart yemeğine gittim bu öğlen. Yemek henüz bitmemesine ve ara sıcakların bile daha servis edilmemesine rağmen apar topar geri döndüm işe. Arkadaşlarımı görebilmek için iyi bir fırsat olur diye düşünmüştüm ama herkesin benim gibi acelesi olmadığından yemekler hazır değildi ve garsonları benim erken gitmem lazım yemeği erken getirin lütfen diye birkaç kez uyarmam gerekti. Şöyle bir arkama yaslanıp sohbet edemedim kızlarla. Konuşabildiğimiz ve dinleyebildiğim kadarıyla, yine okulda olup biten pek çok şeyi bilmiyormuşum, kaçırmışım, dün kızımı bilmediği için çıkışıp kırdığım konuda, aslında sınıf geneli de o durumdaymış, onu da öğrendim, aferin dedim kendime.
Başım ağrıyor bugün. Yine bu yetişememe, yetememe, kısılma hissine kapıldım. Şekersiz kahve içerken yazayım dedim. İşler de giderek artıyor. Daha da artacak. Bizim sektör altın çağını yaşıyor şu sıralar. Birkaç yıl sonra düşüşe gececek. O zaman bol vaktim olur, ara sıcakla ana yemek arasında arkama yaslanıp sohbet eder, bu zamanlarımı hatırlar gülümserim.
Diye düşünüyorum...